[For English, please scroll down]
Το κείμενο αποτελεί ένα ζωντανό ημερολόγιο, από τις ημέρες που βρισκόμουν στην Κολομβία τον Νοέμβριο. Η Σιέρα Νεβάδα είναι μια εντυπωσιακή οροσειρά, με εξαιρετική εγγύτητα στη θάλασσα. Το βόρειο κομμάτι των Άνδεων, στην βορειότερη πλευρά της Κολομβίας, το οποίοι επισκέπτομαι παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον. Εδώ είναι η γη αυτοχθόνων πληθυσμών, συγκεκριμένα τεσσάρων φυλών, Arhuaco, Wiwa, Kankuamo, Kogi, που κατοικούν την περιοχή από πριν ακόμα ο Κολόμβος ανακαλύψει την περιοχή. Οι τελευταίοι φορούν ένα λευκό στρογγυλό «καπέλο», σα να παρομοιάζουν το κεφάλι τους με τις χιονισμένες κορυφές της Σιέρα Νεβάδα. Παρόλο που στην περιοχή καλλιεργείται τόσο το κακάο όσο και ο καφές, και μάλιστα με παραδοσιακές ποικιλίες οργανικής καλλιέργειας, όσον αφορά τον καφέ, το προϊόν δεν είναι μέχρι σήμερα κάτι το εξαιρετικό. Ωστόσο, κάτι νέο γεννιέται κι αυτός ήταν εξάλλου κι ένας από τους λόγους της επίσκεψής μου.
Το ταξίδι – μαζί με μια μικρή περιπέτεια- ξεκίνησε αεροπορικώς, από την Μπογκοτά στην Σάντα Μάρθα κι από εκεί οδικώς, προς την μεγάλη ανηφόρα της Σιέρα Νεβάδα. Τελικός προορισμός ήταν μια απομακρυσμένη φάρμα, με μεγάλη υψομετρική διαφορά από το σημείο αναχώρησης. Μαζί με τους φίλους, Φελίπε, Σεμπάστιαν και Μάρκο, Τζον και Ούγκο μπήκαμε σε ένα ανθεκτικό τζιπ 4χ4, που μας κουβάλησε. Στην διαδρομή περάσαμε από τον ίσως παλαιότερο μύλο της Κολομβίας, καθώς όμως δεν υπήρχε ελεύθερος χρόνος, προγραμματίσαμε την επίσκεψη μας για την επιστροφή.
Το τοπίο δεν είχε μεγάλες εναλλαγές, καθώς ο δρόμος περνούσε κατά κύριο λόγο μέσα από τροπικό δάσος, ουσιαστικά ένα κομμάτι ανεξερεύνητης «ζούγκλας», με ένα χωμάτινο μονοπάτι – το οποίο και χρησιμοποιήσαμε. Λίγο μετά μας περίμεναν μουλάρια, για να μας οδηγήσουν ως τη φάρμα.
Παλιότερα, άλλωστε, ο καφές μεταφερόταν μόνο με μουλάρια από τις δυσπρόσιτες φάρμες σε όλη τη χώρα. Ετσι εμπνεύστηκαν μάλλον και το λογότυπο με το σύμβολο του Juan Valdez , με το μουλάρι, που φέρει το Federacion Nacional de Cafeteros.
Το πόσο άξιζε ο κόπος φαίνεται από τις φωτογραφίες, με ανεμπόδιστη θέα στον εξαιρετικό κόλπο της Santa Martha. Το κανάλι για την επεξεργασία πλυσίματος, βρίσκεται σε απόλυτη ευθεία με τον ορίζοντα, φαίνεται σα να καταλήγει στη θάλασσα- και ο καφές σα να είναι έτοιμος για «εξαγωγή»!Ο σταθμός βρίσκεται αρκετά χρόνια εκεί, με παλιό και σύγχρονο εξοπλισμό. Πάντα έχει ενδιαφέρον να συζητάς με τους ντόπιους, διηγούνται ιστορίες που για εμάς τους Δυτικούς μπορεί να μοιάζουν απίστευτες.
Ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα χρωμάτισε τον δρόμο της επιστροφής, όπου μας περίμεναν τα υπομονετικά ζώα. Λίγο πριν το τέλος της διαδρομής, το αυτοκίνητο παραλίγο να τουμπάρει, από τις απανωτές λακκούβες. Πιάστηκε η αναπνοή μας για μερικά δευτερόλεπτα. Εδώ μπορείτε να δείτε το video.
Με τα ίδια οχήματα επιστρέψαμε σε ένα μικρό χωριό, τη Minca, σε ένα οικολογικό ξενοδοχείο, το Sweet Harmony. Το πρωί έφτιαξα καφέ, τι άλλο από ένα υπέροχο Κολομβιανό, το Julio Cortez, που παράγεται από το πρόγραμμα Neighbors and Crops της La Palma y El Tucan. Τον άλεσα σε μύλο χειρός και τον παρασκεύασα σε coffeepress.
Η επίσκεψη στον παλιό μύλο είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Υπήρχαν τα καλά, παλιά μηχανήματα που χρησιμοποιούνται ακόμα και παράγονται οι παραδοσιακά πλυμένοι καφέδες της Κολομβίας. Εκεί δοκιμάσαμε τοπικές μπίρες μιας μικροζυθοποιίας που λειτουργεί εντός του μύλου. Παρόλο που ήταν πρωί ήπιαμε μια νόστιμη pale ale. Ο μύλος χρησιμοποιεί το νερό του ποταμού που διασχίζει την περιοχή τόσο για το πλύσιμο του καφέ όσο και για την ζυθοποιία. Εκεί επίσης καβουρδίζουν τον καφέ του μύλου σε έναν παμπάλαιο μηχάνημα και το σερβίρουν επί τόπου. Αυτή η επίσκεψη στην περιοχή αν και ολιγόωρη, μου δημιούργησε δυνατές αναμνήσεις.
The photos speak for themselves, we had unobstructed view of the superb bay of Santa Martha. The channel for the washing processing is all lined up with the horizon, it seems like it ends at the sea and coffee as if is ready to be exported!
The station stands there for several years, with both old and modern equipment. It is always interesting to chat with the locals, who tell stories that may seem incredible for us living in a european capital! A beautiful sunset coloured our way back, where the patiently animals were waiting for us. Shortly before the end of the route, the car was almost overthrown. We caught our breath for a few seconds. Here you can see the video.
With the same vehicles we returned in the small village of Minca, in an eco hotel, the Sweet Harmony. In the morning I prepared coffee, a delicious Colombian, the Julio Cortez of Neighbor’s and Crops program of La Palma y El Tucan farm. I ground by hand and prepared it in a coffeepress. The visit to the old mill was of great interest. There were the good, old machines that are still used and produce the traditionally washed coffees of Colombia. We tasted beers of the local microbrewery that operates inside the mill. Although still early morning, we drank a delicious pale ale. The mill uses water of the river that crosses the region- both for washing coffee and for brewery. They also roast the coffee in a very old machine and serve it on the spot.
Although the whole visit to the area did not last more that a day, I left with my mind full of strong memories.
The coffee pursuit 